Glenn De WildeHij was mijn grote voorbeeld.
Vandaag is het exact 3 jaar geleden dat mijn papa overleed na een lange strijd tegen Parkinson. Vandaag wil ik graag nog eens stilstaan bij een duikverhaal dat me altijd is bijgebleven. Hij was zelf ook duiker in hart en nieren. En al van kinds af aan, was hij mijn duikheld. Zeker nadat hij me dit verhaal vertelde...
Na een duikvakantie in Spanje met de auto, want zo ging dat vroeger, deden mijn ouders tijdens de terugrit naar België een tussenstop in hun geliefde Zwitserland. Ze gingen er al jaren elke zomer op vakantie op camping Lido in Sarnen. Net zoals de rest van onze familie: mijn grootouders, neven en nichten. Met alle duikmateriaal in de autokoffer en een caravan aan de trekhaak arriveerden ze in augustus 1979 aan het meer van Sarnen.
Sinds 1971
Op 18 april 1971 behaalde hij bij de Antwerpse duikclub C.V.D. zijn 1-ster brevet onder deskundige leiding van Paul Darmont, nationaal monitor nr. 45 toen. De start van een lange duikcarrière. Hij was ook een vast en trouw lid van C.V.D. Zo trokken we met ons gezin ook elk weekend naar camping "De (oude) Hoeve" in Tholen. Zo kon hij elk weekend met zijn vaste duikmakker Wilfried duiken in Zeeland. Hun favoriete duikplaats "De Punt" was dan ook vlakbij de camping.
Het logboekje dat ik nog heb teruggevonden is blijkbaar zijn allereerste geweest. De eerste duik in het Zilvermeer van Mol: maximum diepte van 11 meter en een duiktijd van 20 minuten. Vanaf dan ging het snel vooruit. Het boekje is vol en loopt tot 14 juli 1988, een duik in Curaçao. De exacte duikplaats staat niet vermeld. Hij heeft nog veel langer gedoken, maar het logboekje van die duiken kunnen we spijtig genoeg niet meer terugvinden.
Drama boven het meer
Mijn ouders waren vaste gasten in Sarnen. Al van toen mijn mama nog kind was, kwam zij met haar ouders op vakantie in Sarnen. En nu dus ook met haar echtgenoot en later ook met mij er bij. Elk jaar waren dat fantastische vakanties waar we met heel het gezin naar uitkeken. De groep van Zwitserse vrienden werd elk jaar alleen maar groter. Het werd onze 2de heimat.
In Sarnen is er een klein vliegveldje waar sport- en zweefvliegtuigen op- en aanvliegen. Het ligt in vogelvlucht vlakbij het meer. De aanvliegroute voor het stijgen en landen is dan ook over het meer. En het is daar waar het in augustus 1979 fout ging...
Verblind door de zon
Door een communicatiefout tussen enerzijds de verkeersleiding en anderzijds een piloot die klaarstond om op te stijgen én een piloot die zich aangemeld had om te landen, kwamen beide vliegtuigen in elkaars vliegroute. Het was een prachtige zonovergoten namiddag en de opstijgende piloot werd verblind door de zon...
Crash was niet meer te vermijden
Terwijl de ene piloot bezig was aan zijn opstijging, was de andere piloot boven het meer bezig met zich te positioneren naar de aanvliegroute om de landing in te zetten. Van zodra hij in de juiste richting zat, kwam de opstijgende piloot in zijn vizier. De tijd was te kort om nog een manoeuvre te doen. Een crash was niet meer te vermijden. De klap was enorm. De campinggasten, inclusief mijn papa schrokken en zagen de twee vliegtuigen in het meer storten.
Onmiddellijk actie
Mijn papa schoot onmiddellijk in actie. Zijn duikmateriaal lag immers in de kofferbak van de auto. De hulpdiensten waren ondertussen ook al gearriveerd en papa bood er als duiker zijn diensten aan. Per speedboot werd hij tot bij de plaats waar de vliegtuigen in het water kwamen gebracht. Zijn opdracht: proberen om de piloten te redden. Geen makkelijke opdracht aangezien papa hiervoor niet getraind was. Tegenwoordig zijn zo'n opdrachten voor ervaren beroepsduikers.
Alle hulp kwam te laat
Uiteraard, bij zo'n klap, kwam voor beide piloten alle hulp te laat. Papa kon nog maar één ding doen en dat was proberen om de lichamen te bergen. En dit verhaal deed hij nog vaak: al snel bleek dat er één van de lichamen half doorgescheurd was. En papa kreeg dan ook plots bij het manipuleren van het lichaam een loshangend lichaamsdeel in het gezicht. Hij heeft zich sterk gehouden, doorgebeten en er voor gezorgd dat beide lichamen geborgen werden.
Daarom mijn eeuwige duikheld
Het hoeft niet gezegd te worden dat dit een uitzonderlijke prestatie was. Papa is dan ook ruim bedankt geweest en in de plaatselijke pers verschenen. Spijtig genoeg hebben we daar geen knipsels meer van. Dit verhaal heeft hij zo dikwijls verteld. Het moet bij hem ook een héél diepe, blijvende indruk hebben nagelaten. En daarom is hij mijn duikheld. En daarom kreeg ik ook al van kleins af aan de duikmicrobe te pakken.
Bedankt papa en... ik hou van je en mis je nog elke dag.
held&media=https://www.thepolygonseahorse.be/wp-content/uploads/2020/10/hero2.png){kind=link}
❤️